Suatu ketika, semasa berada dalam kereta menanti isteri dan anak-anak habis shoping di pasaraya Sunshine, Bayan Baru telinga saya tertarik amat dengan suara kanak-kanak berusia kurang 3 tahun berkomunikasi denan ibu bapanya. Ayah berkata kepada isterinya dengan bahasa ibu...."bu, cepatlah kita makan di MCDonald dulu ye", menanti jawapan dari isterinya. Ibu lantas bersuara sambil tangannya ditarik oleh seorang anak kecil berusia kira-kira kurang 3 tahun, lelaki. "sat le....". Si anak kemudiannya melepaskan tangan ibunya.....lalu memegang tangan ayahnya sambil berkata "ayah......kita pegi carefour (sebenarnya maksud baby ini ialah sunshine squere)..dulu ye.....ye....ye, pas tu baru kita pegi makan...." sambil menari tangan ayahnya menuju ke pasaraya sunshine. " mai le ayah....maile bu.....ia terus berlari-lari anak menuju ke pintu masuk sunshine squere. Ayah dan ibu tak berkata apa-apa....hanya memerhatikan anaknya yenag begitu "excited" untuk ke sana.
Menariknya, anak ini tak tahu membacapun lagi...tak tahu membezakan ini carefour ke atau sunshine...baginya itu tak penting yang lebih menariknya ialah di situ ramai orang...banyak barangan.....boleh minta apa sahaja daripada ibu bapa mereka. Lebih menarik lagi ia berkomunikasi dengan ibu bapanya seolah-olah mereka ini rakan atau orang yang boleh dan mendengar kata arahan darinya.
Saya terpegun dengan dialog anak ini. Bagaimana ia sekecil ini sudah ada mempunyai keupayaan untuk mengeluarkan "bahasa arahan". ia berhasil, kerana ayah dan ibu tidak jadi masuk ke McDonald.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment